Բառեր կտակ արմատով

Կտակագիր

Կտակագրել

Կտակակար

Կտակառու

Կտակատեր

Կտակարան

Կտակարար

Կտակագրվել

Կտակագրում

Կտակագումար

Կտակակալ

Կտակական

Կտակակատար

Կտակապահ

Կտակարարություն

Գեղամ Սարյան

Գեղամ Սարյան

Բարի երեկո,
Ես կուզեի այսoր ներկայացնել հրաշալի գրող Գեղամ Սարյանին : Ճիշտն ասած, ես երկար ժամանակ է ինչ փնտրում եմ Գեղամ Սարյանի բանաստեղծությունները, և վերջապես գտա մեր դպրոցի գրադարանում: Հիմա ես կուզեի ներկայացնել մի քանի հիանալի    ստեղծագործություններ՝

        ԿԱԿԱՉԸ                                                             նրանց,որ մնացին Մայիսին՝ Նոյեմբերի համար:


Մի կարմիր կակաչ,մի սիրուն կակաչ
Ժպտաց ինձ դաշտում վառ մի առավոտ,
Կարծես իմ սրտին ծանոթ ու ճանաչ՝
Խոսեց հոգուս հետ մի կարմիր կակաչ:

_Իմ արյունակից,կա՛նգ առ իմ դիմաց,
Թերթերս ալ են, վառ են մետաքսից,
Այս բաց դաշտի մեջ իմ շունչը պահած՝
Սպասում էի ես քո գալստին:

Քո ընկերոջից ընդունիր բարև,
Ալ թերթերիս մեջ հայացքն է նրա,
Նրա մահով եմ սնվել, կյանք առել,
Այս կանաչ,կանաչ թարմ դաշտի վրա:

Նա մի հերոս էր. ընկավ մեծ կռվում,
Այս հողի վրա, ուր բուսել եմ ես,
Այդ մեծ պայքարում նա կյանքն էր կռում
Հազարների հետ, և ըմբոստ, և վես:

Թաղեցին նրան այս հողում ահա,
Եվ հողը դարձավ պարարտ ու բերրի,
Գուցե մեռնողի հենց սրտի վրա
Կյանք առա ու քեզ ջերմ բարև բերի:

_Իմ կարմիր կակաչ, իմ սիրում կակաչ,
Ասա դու նրան , որ կյանքը դեռ կա,
Որ հնադարյան մեր երկրի վրա
Կրկին թավիշյա գարուն է ահա:

Մեր ամենօրյա ահեղ պայքարում,
Մեր կառուցման մեջ, մեր սրտերում վառ,
Ասա՛, որ իր պես հազար ընկերի
Անունը պայծառ պահում ենք անմար:



ՄԱՅՐԸ

Ձյունն է մաղում կամաց ,
Հրդեհվում է մի տուն,
Երկինքը ամպամած
Դարձել է վարդագույն:

ՈՒ գյուղից դուրս, հեռվում,
Մի նորածին գրկինց ,
Սարսափը աչքերում
Դեգերում է մի կին:

Փախել է նա գյուղից ,
Վախով նայում է ետ ,
Աչքերն արտասվալից
Խոսում է մանկան հետ:

_Քեզ չեմ երգում օրոր

Օրոցքըդ ջարդեցին.

Ջահել քո հորն այսօր

Կախեց գերմանացին:

Մանկիկ,չունենք մենք տուն.

Հրդեհվում է նա,տե՛ս,

Ինձ հետտ, այս բաց դաշտում

Ձմռան պիտի քընես:

Քընիր,քընիր,անգի՛ն,

Առանց իմ օրորի,

Անօթևան կյանքին,

Մանկիկ իմ, սովորի ...

Եվ քայլում է հոգնած,

Ընկնում, վեր է կենում,

Իսկ մանկիկը քնա՜ծ...

Քընած՝լաց չի լինում:

_Կըսնեմ ես, հոգյա՛կ,

Քեզ վըրեժով անմար.

Հիշի՛ր, արևի տակ

Վըրեժն է լոկ քեզ մայր:

Բայց կանգ առավ հանկարծ

Ահով նայեց մանկան.

Մահն էր թևատարած

Ամուր փարվել նրան:

Եվ թուլացած չոքեց,

Գրկին՝մանուկն արդար,

ՈՒզեց լալ վիշտն իր մեծ,

Բայց արտասուք չըկար...

_ Օ՜,ահավոր աղետ...

Նա շշնջաց միայն,_

Գերմանացին հոր հետ

Սպանեց և մանկան...

Իսկ ձյունն իջնում էր վար,

Փռվում էր դաշտերում,

Մայրը մանկան համար

Գերեզման էր փորում:

Փորեց,դրեց նրան

Վերջին մի անկողին

ՈՒ պահ տվեց մանկան

Իր հայրենի հողին:

_Մանկիկ, գրկի թող քեզ 

Մեր հողը սրբազան,

Իսկ մայրըդ վշտակեզ

Դառնում է պարտիզան:

Գնում է նա արդար

Ձեր վըրեժով լեցուն,

Գնում է նա անտառ,

Խփի գերմանացուն:

Եվ հեռացավ,գնաց,

Կորավ ձմռան մուժում,

Ասես սիրտը թողած

Մենակ, ճամփամիջում:

Իսկ ձյունն իջնում էր վար,

Հարազատ մոր նման

Ծածկում էր աննշմար

Փոքրիկ մի գերեզման...

ԲԱՐԴԻՆԵՐԻ ՊՈՒՐԱԿՈՒՄ

                       I

Բարդիները խշշացին,

Աղբյուրները լաց եղան,

Տխուր իրար նայեցին

Ջահել աղջիկն ու տղան:

Տղան ասաց,_Մոռացի՛ր,
Մեր միջև էլ սեր չըկա...
Արցունքները լվացին
Թուխ աչքերը աղջկա:

ՈՒ կանգնեցին նրանք լուռ,
Անջատման վիշտը հոգում,
Եվ գլխահակ ու տխուր՝
Բարդիների պուրակում:

Իջավ խաղաղ իրիկուն,
Ստվերները չքացան,
Եվ մի հուզիչ լռություն,
ՈՒ երկու սիրտ քարացան...

Տղան զգում էր ամոթ,
Աղջիկը խոր մի կսկիծ,
Եվ երեկոն էր աղոտ
Նրա վշտին կարեկից:

Բարդիները խշշացին,
Աղբյուրները լաց եղան,
Բաժանվեցին գնացին,
Ջահել աղջիկն ու տղան:

                   II

Տղան գտավ ուրիշ սեր,
Մոռացավ թուխ աղջըկան,
Մի ուրիշն էր գանգրահեր,
Որ հմայել էր նրան:

Սիրեց նրան անսահման,
Երդում արին ու խոստում,
Վկա եղան այդ երդման
Բարդիները պուրակում:

Բայց պատերազմ բռնկեց,
Լուրը թնդաց ինչպես բոթ.
_ Ինձ հայրենիքը կանչեց,_
Ասաց տղան կրակոտ:

Ինձ հայրենիքը կանչեց,
Բարի հիշիր իմ մասին,_
ՈՒ հովն ասես հառաչեց,
Փարվեց նրանց երեսին ...

Աղջիկն զգաց հոգու ցավ ,
Թախիծ պատեց տղային,
ՈՒ երեկոն հասկացավ 
Նրանց խոհերն այդ պահին:

Բարդիները խշշացին,
Աղբյուրները լաց եղան,
ՈՒ հրաժեշտ տվեցին
Սիրած աղջիկն ու տղան:

                  III

Ձմեռն անցավ, ձյունն անցավ,
Բայց տղայից լուր չըկա:
_ Խըփվե՞ց արդյոք, մահացա՞վ,_
Կսկծաց սիրտն աղջըկա:

Գարունն եկավ ծաղկավառ,
Բազմեց ամառն իր գահին,
Սիրտն աղջըկա դարձավ քար,
Մոռացավ այն տղային:

Եկավ աշունը տրտում,
Օրերն եկան վերհուշի,
Բարդիների պուրակում
Սիրեց աղջիկն ուրիշի:

Տերևները դալկացան,
Արցունքի պես ընկան ցած,
Կարծես մի սիրտ բարձրաձայն
Սաղարթի տակ հեկեկաց:

Նայեց երկինքը տխուր
Իրիկնային այդ պահին.
_ Բամբասասեր դու զեփյուռ,
Սուրա՛,լուր տար տղային:

Բարդիները խշշացին,
Աղբյուրները լաց եղան,
ՈՒ մորմոքով հիշեցին.
_ Ափսո՜ս, ափսո՜ս այն տղան:

                        IV 

Տղան կռվում կուրացավ,
Բերին քաղաքն հայրենի,
Աչքերում ՝ մութ, սրտում՝ ցավ,
Կարոտ ծանոթ վայրերին:

_ Իմ լավ, բարի բուժաքույր,
Կանչիր սիրածս աղջըկան.
Իմ աչքերը մութ ու կույր
Նրա սիրով լույս կըտան...

Գնաց քույրը ու եկավ.
Ինչպե՜ս չար լուրը գուժի.
_ Քո սիրածը ուխտադավ,
Տվել է սիրտն ուրիշի...

Տղան վշտից մղկտաց,
ՈՒ լաց եղավ իր հոգում,
Թվաց կանգնել է հարբած՝
Բարդիների պուրակում:

Թվաց, աղջիկն իր դիմաց,
Թվաց, խաղաղ իրիկուն,
Վերջին բարևն, որ ասաց,
ՈՒ վերջին մի լռություն...

Բարդիները խշշացին,
Աղբյուրները լաց եղան,
Հեկեկացին միասին
Բուժաքույրը և տղան...

                 V

Օրեր անցան ու եկան,
Գարուն եկավ ծաղկավետ,
Բուժաքույրը և տղան
Մտերմացան իրար հետ:

_Որքա՜ն քնքուշ ես դու, քու՛յր,
Բուժում արա իմ վերքին,
Իմ աչքերը թեև կույր,
Բայց սիրում եմ քո հոգին:

Վաղն աչքերս կբանան,
Կըտեսնեմ քեզ վաղը ես,
Սիրի՛ր ինձ, քու՜յր ..._ ու տղան
Խուլ հեկեկաց մանկան պես:

Լսեց քույրը տխրությամբ,
Կարծես թե սիրտն ընկավ վար,
Նրա հոգով, ինչպես ամպ,
Անցան խոհերն անհամար...

_ Կըհանդիպենք,_ քույրն ասավ,_
Բարդիների պուրակում.
ՈՒ կսկիծով հեռացավ՝
Լացը պահած կոկորդում:

Բարդիները խշշացին, 
Աղբյուրները լաց եղան,
Հեկեկացին առանձին
Բուժաքույրը և տղան...

                   VI

Ցրվեց խավարն անթափանց,
Բացեց աչքերը տղան,
Բայց չտեսավ իր դիմաց
Այն բուժաքույր աղջըկան:

Բարդիների պուրակում
Եկան սիրով իրար տես,
Աղջիկն իր սերը հոգում,
Տղան՝ սիրուց վշտակեզ:

Տեսավ տղան զարմանքով,
Հիշեց մերժված աղջըկան.
_ Ների՛ր, _ ասաց ամոթով,
Եվ արցունքները ընկան ...

Սիրտն աղջըկա փղձկաց,
Բառ չէր գտնում նա կարծես,
Հազիվ, հազիվ շշնջաց.
_ Արժանի՞ եմ միթե ես...

Արժանի՞ եմ միթե ես...
Լալիս էր նա ու ժպտում,
Եվ արցունքի տակ կարծես
Ծաղկող իր սիրտն էր փթթում...

Բարդիները խշշացին,
Աղբյուրները լաց եղան,
Հուզված իրար փարվեցին,
Սիրած աղջիկն ու տղան ...


ԵՍ ՀԱՄՈԶՎԱԾ ԵՄ ՙ,ՈՐ ԴՈՒՔ ՀՈՒԶՎեՑԻՔՙ, ՈՐՈՎՀԵՏԵՎ ԵՍ ԻՆՔՍ ԼԱՑ ԵՄ ԵՂԵԼ ՄԱՆԱՎԱՆԴ ԵՐԱԺՇՏՈՒԹՅԱՆ ՏԱԿ ԿԱՐԴԱԼԻՍ :'(
http://www.youtube.com/watch?v=9YueD5mZ9KA 

                                         Ի՞նչ է կտակը
                                               Կտակ

1. Կտակ է համարվում քաղաքացու մահվան դեպքում նրան պատկանող գույքի տնօրինման վերաբերյալ նրա կամքի արտահայտությունը:

2. Մահվան դեպքում գույքը կարող է տնօրինվել միայն կտակի միջոցով:

3. Կտակ կարող է անել գործունակ քաղաքացին:

4. Կտակը պետք է արվի անձամբ: Ներկայացուցչի միջոցով կտակ անել չի թույլատրվում:

5. Կտակը կարող է պարունակել միայն մեկ անձի կարգադրություններ:

6. Երկու և ավելի անձանց կողմից կտակ անել չի թույլատրվում:

7. Կտակը միակողմանի գործարք է, որի վավերությունը որոշվում է ժառանգությունը բացվելու պահին: 

Ցանկացած գույք կտակելու իրավունք

1. Կտակարարն իրավունք ունի կազմել ցանկացած` ներառյալ ապագայում ձեռք բերվելիք գույքի վերաբերյալ կարգադրություն պարունակող կտակ:

2. Ժառանգությունը բացվում է միայն այն գույքի նկատմամբ, որը ժառանգության բացման օրը պատկանել է կտակարարին:

3. Կտակարարը կարող է կտակ կազմել ամբողջ գույքի, դրա մի մասի կամ առանձին գույքի կամ իրավունքների վերաբերյալ:

Կտակի ձևը

1. Կտակը պետք է կազմվի գրավոր` նշելով այն կազմելու վայրը և ժամանակը, անձամբ ստորագրվի կտակարարի և վավերացվի նոտարի կողմից:

2. Սույն հոդվածի 1-ին կետի կանոնները չպահպանելը հանգեցնում է կտակի անվավերության:

Նյութի աղբյուրը ՝ http://gharaxanyan.blogspot.com/2013/01/blog-post_6.html

Վիկտոր Հմազասպի Համբարձումյան

Վ. Համբարձումյանը ծնվել է հայկական ընտանիքում Թիֆլիսում 1908 թ. սեպտեմբերի 5(18)-ին: Հայրը` Համազասպ Ասատուրի Համբարձումյանը եղել է բանասեր, բանաստեղծ, Հոմերոսի Իլիականի եւ Ոդիսականի թարգմանիչ դասական հունարենից արեւելահայ աշխարհաբարի: 1924 թ. Վիկտորն ընդունվել է Լենինգրադի Մանկավարժական ինստիտուտի ֆիզիկա-մաթեմատիկական բաժինը եւ մեկ տարի անց տեղափոխվել Լենինգրադի Պետական համալսարան: 1926 թ., տակավին ուսանող, նա հրատարակել է իր առաջին գիտական հոդվածը` նվիրված արեգակնային ջահերին: Համալսարանն ավարտելուց հետո 1928 – 1931-ը Վ. Համբարձույանն ուսանել է Պուլկովոյի աստղադիտարանի ասպիրանտուրայում Բելոպոլսկու ղեկավարությամբ: 1930 թ. ամուսնացել է Վերա Ֆյոդորովնա Համբարձումյանի հետ (ծնյալ` Կլոչիխինա, ծնունդով` Պերմի նահանգի Սոլիկամսկի գավառի Լիսվա գյուղից): 1934 թ., Լենինգրադի Համալսարանում չորս տարի աշխատելուց հետո, Վ. Համբարձումյանը հիմնադրում եւ ղեկավարում է ԽՍՀՄ առաջին աստղաֆիզիկայի ամբիոնը: 1934 – 1941 թթ. Վ. Համբարձումյանը եղել է Լենինգրադի Համալսարանի աստղադիտարանի տնօրենը: 1939թ. Վ. Համբարձումյանը ընտրվում է ԽՍՀՄ ԳԱ թղթակից-անդամ, իսկ 1953 թ.` իսկական անդամ: Հայրենական Մեծ պատերազմի սկզբում Վ. Համբարձումյանը զբաղեցնում էր Լենինգրադի Համալսարանի գիտական պրոռեկտորի պաշտոնը: Պատերազմի ամենասկզբում Համալսարանի գիտական աշխատանոցները տարհանվում են ռազմաճակատից հեռու Ելաբուգա քաղաքը Թաթարստանում, ուր Համբարձումյանը անց է կացնում չորս տարի` ղեկավարելով Համալսարանի գիտական մասնաճյուղը: Պատերազմի ամենածանր փուլում` 1943-ին հիմնադրվում է Հայկական ԽՍՀ Գիտությունների Ակադեմիան: Օրբելին դառնում է Ակադեմայի նախագահ, իսկ Վ. Համբարձումյանը ընտրվում է փոխնախագահ: 1947 թ. Վ. Համբարձումյանը ընտրվում է Հայաստանի Գիտությունների Ակադեմիայի նախագահ եւ ապա վերընտրվում է այդ պաշտոնում ընդհուպ մինչեւ 1993 թ., որից հետո դառնում է Հայաստանի Գիտությունների Ակադեմիայի պատվավոր նախագահ: Վ.Համբարձումյան երկու անգամ (1968 – 1970 եւ 1970 – 1972 թթ.) ընտրվել է Գիտական Միությունների Միջազգային Խորհրդի նախագահ: Վ. Համբարձումյանը վախճանվել է 1996 թ. օգոստոսի 12-ին Բյուրականում: Թաղված է Բյուրականում Մեծ Աստղադիտակից ոչ հեռու աստղադիտարանի գերեզմանատանը: